ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ - 35 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ.........ΘΥΜΗΣΕΣ

Νοέμβρης 1974.

Παρασκευή σούρουπο.
25 περίπου μαθητές της τότε 6ης Γυμνασίου.
Απογευματινό μάθημα για εισαγωγικές.
Φροντιστήριο Γιώργου Τσατσαρωνάκη.
Οδός Πατησίων.
Οι πιο θαρραλέοι την κοπανά με.
Με τα πόδια από τη Πλατεία Αμερικής φτάνουμε στο Πολυτεχνείο.
Τα μεγάφωνα ουρλιάζουν: "ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ-ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων".
Ώρα 8 παρά τέταρτο. Σειρήνες από ασθενοφόρο ουρλιάζουν.
Κάνουμε στην άκρη να περάσει. Και τότε ξαφνικά , ανοίγει τα φινιστρίνια - παράθυρα και πετά τα πρώτα δακρυγόνα.
Έξω ακριβώς από την πύλη του Πολυτεχνείου

Πανικός, άλλοι ταμπουρώνονται μέσα από την πύλη.

Εγώ , μαζί με εκατοντάδες τρέχουμε την Πατησίων προς την Λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Εκεί έχουν φτάσει οι Αστυνομικές δυνάμεις και έχουν φράξει την Πατησίων. Τα Γκλομπς κελαηδάνε στις πλάτες όσων προσπαθούν να διασπάσουν το φράγμα και να περάσουν. Πανικός, σειρήνες, φωνές.

Κάποιοι σχηματίζουν ομάδα και πέφτουν πάνω στους Αστυνομικούς Έντρομος - παιδί χωρίς πολύ μεγάλη εμπειρία, ναι με φόβο, τρέχω στο άνοιγμα και περνάω. Τρέχω , τρέχω και φτάνω λαχανιασμένος στα Θυμαράκια, εκεί ήταν τότε το σπίτι μου.
Τρέχω στο τρανζιστοράκι μου και το ανοίγω. Ξανά η γνώριμη φωνή:
¨Εδώ πολυτεχνείο - Εδώ πολυτεχνείο".
Μετά από ώρες με παίρνει ο ύπνος με το τρανζιστοράκι στο αυτί, ακόμα να φωνάζει συνθήματα ενάντια στην Χούντα, να καλεί σε βοήθεια.
Την νύχτα χτύπησαν. Έριξαν με το Τανκς την Πύλη. Σκότωσαν και τραυμάτισαν αθώους.
Τιμή και δόξα σε αυτούς πού έπεσαν για την Ελευθερία και την Δημοκρατία.

Έτσι , σε ένδειξη σεβασμού στην ιστορία των αγωνιστών του Πολυτεχνείου, των φοιτητών, εργατών, όλων των Ελλήνων , καταθέτω και εγώ την μικρή μου συμμετοχή, την δική μου θύμηση και εμπειρία.
Η δημοκρατική συνείδηση ξύπνησε κάπου τότε.
Η ζωή των περισσοτέρων σημαδεύτηκε ,
γράφτηκε στο μυαλό μας: ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ.